Jak już ustaliliśmy - każda z wojnacyjnych frakcji posiada mniej lub bardziej charakterystyczne mechaniki i taktyki. Jeśli idzie o "trudność obsługi", Dzikie Elfy są mniej więcej w połowie stawki. Zanim jednak przejdziemy do konkretów przypomnijmy, że mamy do czynienia z frakcją krwawą i agresywną (a nawet autoagresywną) ale i stosunkowo delikatną. Nie jest to jednak szklana kruchość Goblińskich Wiosek czy Córek Nemezis - a raczej planowana strefa zgniotu.
Wojnacja zagościła na kolejnej edycji festiwalu planszówki w spodku, największej imprezy tego typu na południu Polski.
Nigdy nie byłem fanem sportu. Zwłaszcza indywidualnego. Koncepcja sportowców z całego świata zbierających się w jednym miejscu, tylko po to, żeby pobiec po innych torach, jest dla mnie szalenie marnotrawcza. Nawet łucznictwo, które trenuję już ponad dwie dekady, w wydaniu olimpijskim jest dla mnie mniej ekscytujące niż schnąca na figurkach farba. Owszem dystanse i celność zawodników robią wrażenie, jednak sprzęt jakim się posługują ciężko już nazwać łukiem, a same warunki na torze, są delikatnie mówiąc - mocno powtarzalne.
Kluczem do moich kilkunastu lat przygód z łuczniczymi turniejami nie było więc samo powtarzalne szarpanie cięciwy... ale w dużej części rekonstrukcja historyczna. I nie chodzi tu nawet o dziwaczne ubranka, drewniane strzały czy klasyczne kształty łuków, które notabene dla wielu "profesjonalnych" łuczników już są utrudnieniami nie do przeskoczenia - ale o sam wygląd i przebieg owych zmagań.
Jako, że każda z wojnacyjnych frakcji posiada mniej lub bardziej charakterystyczne mechaniki i taktyki - niektóre z nich mogą na pierwszy rzut oka wydawać się skomplikowane. Jedną z nich są Władcy Bestii opierający część jednostek na specyficznych synergiach pomiędzy tytułowymi - Władcami a Bestiami.
