Figurki w spódnicy

...czyli baba poznaje bitewniakowy świat

          Każdy słyszał o ołowianych żołnierzykach, którymi bawili się mali chłopcy, zanim nadeszła era komputerów i komórek. Jednak co innego spontaniczna zabawa, a co innego uporządkowane, zebrane w zasadach hobby. I to jest coś, co mnie zaciekawiło, gdy pierwszy raz zobaczyłam grę bitewną. Niby dziecinną, a jednak wymagającą sporej dawki logicznego myślenia. Po prostu patrzyłam na stół i widziałam plan bitwy, przy którym zazwyczaj stoją na filmach wielcy dowódcy, gdy obmyślają plan działania swoich armii. Tyle, że to nie był film, nie była prawdziwa wojna. To była gra. A kto mi zabroni zagrać w grę? Innych dziewczyn chętnych do partii nie odnotowałam, ale kto by się tym przejmował. Że to niby tylko zajęcie dla panów? No to patrzcie!

I zaczęłam grać.

Naprawdę szkoda, że grami bitewnymi nie interesuje się więcej dziewczyn – sama rozgrywka nie jest czymś, co może być w jakiś sposób utrudnione dla kobiet. Trzeba po prostu pomyśleć, tak jak w każdej grze planszowej czy komputerowej strategii. Z resztą, stereotypowy podział, według którego żołnierzyki i broń jest dla chłopców, a dla dziewczyn – wystrzałowe ciuchy i makijaż, jest po prostu nudny. Zrobienie czasem czegoś na przekór oczekiwaniom i życiu jest dużo ciekawsze i nie uczyni to nagle z kobiety małego faceta w spódnicy. Dodatkowo ludzie, którzy zajmują się mniej szablonowymi rzeczami wydają się dużo bardziej autentyczni w swoich zainteresowaniach. W bitewniaki bowiem nie gra się, bo to jest modne i wszyscy w to grają. Żeby się w nie wciągnąć, sama musisz poświęcić im nieco uwagi, poszukać, dociec. To nie one przychodzą do Ciebie wraz z zalewem informacji w mediach społecznościowych, to Ty przychodzisz do nich, bo coś w nich dostrzegłaś i myślę, że to między innymi stanowi o wartości takich niszowych aktywności. Nie rozwodząc się już nawet o innych plusach tego hobby, które zazwyczaj bywają przytaczane w różnych dyskusjach, czyli rozwijanie kreatywności, logicznego myślenia lub oderwanie się od komputera.

Gdy poznałam zasady Wojnacji, gra spodobała mi się na tyle, że zaczęłam nawet pomagać przy promocji i pokazach organizowanych na konwentach. Ostatnio zdarzyło mi się trafić także na imprezę skierowaną stricte do fanów gier figurowych.  I tu pojawiła się pewna niedogodność związana z tym, że byłam tam jedyną zaangażowaną w organizację kobietą, a mianowicie podejście mężczyzn.  Czułam na sobie lekką presję – autentyczną lub wymyśloną przez siebie samą, którą odbierałam jednocześnie na kilka sposobów. Z jednej strony bawiło mnie zaskoczenie i zakłopotanie, jakie pojawiało się na twarzach uczestników, gdy nagle, jak diabeł z pudełka, wyskakiwała im kobieta.

Równie zabawne były teorie, które zdarzyło mi się usłyszeć albo wywnioskować z zachowania uczestników. Wszyscy (albo wielu) próbowali sobie w pierwszej chwili wytłumaczyć, że byłam tam dla ozdoby lub wpadłam na chwilę, żeby zobaczyć, czy mój kumpel/chłopak/ktokolwiek jeszcze żyje, ale tak naprawdę nie za bardzo wiedziałam, co się wokół mnie dzieje. Tymczasem prawda, jak to często bywa, była prosta i mniej kombinatorska – pojechałam na imprezę bo się nią zainteresowałam, a poza tym ogólnie uważam, że warto propagować taki sposób spędzania wolnego czasu.

Z drugiej strony, obawiałam się nieco ignorowania mojej osoby, właśnie z powodu przeświadczenia, że się na tym nie znam i przyszłam na pokaz tylko i wyłącznie dla towarzystwa. Osoba zainteresowana mogłaby mnie wtedy nie posłuchać i poprosić o wytłumaczenie gry kolegę, który w sumie powiedziałby jej to samo, co ja. Po trzecie zaś zastanawiałam się czasami, czy przez moją obecność nie ucierpi na tym sam system, który będzie traktowany pobłażliwie, bo jest tak banalny, że nawet kobieta się nim interesuje.

Tak naprawdę nie wiem, ile z tego, co napisałam jest prawdą, a co obawami. W myślach czytać nie umiem. Jedno jest pewne - ludzie bywają różni, ale mimo tych przemyśleń nie zamierzam się wycofywać i skupiam się bardziej na komicznych stronach całej sytuacji. Nie zrezygnuję z czegoś, co mi się podoba tylko dlatego, że ktoś może mieć do tego obiekcje. Z resztą otwartej krytyki i uprzedzeń na razie po prostu nie doświadczyłam. Trzeba więc liczyć na to, że z czasem i w miarę pojawiania się na kolejnych imprezach, mały świat bitewniakowy przyzwyczai się do mnie i uzna mnie za osobę kompetentną, a być może nawet poszerzy się jeszcze o kilka kobiet płci żeńskiej ;).*

*Z pozdrowieniami dla Gervaza. Nawiązanie nie ma na celu być wredne. ;)